DSWD LISTAHAN FIELD WORKERS: Reaching the Unreach

Antipolo Magazine 2020

Naglalakad sa isang kilometrong distansya, dumadaan sa mga daanan ng tubig at ilog, paglalakad sa mga burol at bundok, at pagbisita sa mga sambahayan pagkatapos ng mga sambahayan — ito ay ilan lamang sa mga mapaghamong gawain na nauugnay sa gawain ng mga tauhan ng Listahanan Field. Ito ay maaaring tunog tulad ng isang labis na pahayag ngunit upang sabihin na ang mga ito ay mapaghamong ay isang maliit na pagpapahayag. Ang isang tipikal na taga-Listahan ng enumerator at tagapamahala ng lugar ay madalas na pumupunta sa bukid, dumating ang ulan o lumiwanag, na nagbubuhos ng kanilang pawis at dugo nang literal at malambing.

Isinasagawa ang kanilang kritikal na trabaho na kilalanin kung sino at saan ang mga mahihirap, pupunta pa sila sa mga pinaka liblib na mga barangay na pinaglaban ang mahabang kalsada at mga taksil na eskinita upang matiyak na walang maiiwan na mga mahihirap na kabahayan. Mapanghamon na tila, ngunit para kay Eddie Peralta, isa sa mga enumerator ng Nueva Vizcaya, nasisiyahan siya at kasiyahan sa paggawa nito. Napasigla siya ng ideya na kung ano ang kanyang pinagtatrabahuhan ay magbabayad sa huli hindi lamang para sa gantimpalang matatanggap niya kundi para din sa tulong na maaring ibigay sa mga mahihirap na kabahayan na kanyang natasa. 

Ayon kay Eddie, ang pagiging bahagi ng Listahanan ay isang pagkakataong nahanap niya ang kasiya-siya at kapaki-pakinabang. Kinikilala niya na sa mga datos at impormasyong kanyang nakalap, maaari itong magbukas ng daan para maabot ng gobyerno ang hindi naabot at maihatid ang mga may kakulangan. Sa kanyang karanasan sa larangan, nasaksihan mismo ni Eddie kung paano pinahihirapan ng kahirapan ang mga tao mula sa mabuting buhay. Mayroong ilang mga nainterbyu niya na, sa kabila ng kanilang pagtanda, kailangan pa ring magtrabaho upang kumita para mabuhay. Nakasagupa niya ang mga pamilya na nag-jampack sa isang maliit na bahay at nagpumiglas ng husto upang magkamit ang kanilang kapwa dulo. Nakita niya ang kalagayan ng mga bata na pinagkaitan ng mabuting nutrisyon. 

Naramdaman niya ang kawalan ng kakayahan ng mga magulang na nagnanais ng isang mas mahusay na kalidad na buhay para sa kanilang mga anak. Isang tumutugon na hindi makakalimutan ni Eddie ay si Marry Ferrer, residente ng barangay Bone North, Aritao, Nueva Vizcaya. Tulad ng ikinuwento ni Eddie, si Marry ay naninirahan sa isang sira-sira na pansamantalang kanlungan kasama ang kanyang asawa. Nakatira sila sa buhay na kamay sa bibig na umaasa lamang sa pagbebenta ng matitigas na walis bilang kanilang paraan ng pamumuhay. Kung wala ang mga dahon ng niyog na kinukuha nila upang makagawa ng matitigas na walis, wala silang mailalagay na pagkain sa mesa. Ang hindi kanais-nais na sitwasyon ng mag-asawa ay napunta sa mas matinding paghihirap nang ang binti ni Mary ay kailangang putulin dahil sa isang aksidente sa sasakyan. Dahil mayroon lamang silang isa't isa upang umasa, ang buhay ay isang pataas na labanan para sa kanila. Sa panayam ni Eddie kay Marry, hindi mapigilan ni Eddie na makaramdam ng awa sa maalab na kalagayan ng mag-asawa. Hangga't nais niyang maibsan ang kanilang mahirap na kalagayan, ang pinaka bagay na magagawa niya ay ang ipatala sa ilalim ng Listahanan at inaasahan na maisama sila sa mga programang panlipunan sa proteksyon ng gobyerno.